Sobota, Kwiecień 7, 2018, 09:20 | Brak komentarzy »

Psychoterapia jest to forma pracy psychologicznej skierowana na nie tylko na pomoc w doraźnej sytuacji, ale na przywrócenie równowagi psychicznej lub nawet wypracowanie jej, kiedy była bardzo krucha i sztywna. Jest ona procesem między psychoterapeutą oraz drugą osobą lub osobami, mając na celu zmianę zachowań i postaw osoby zgłaszającej się na leczenie, tak by mogły one rozwinąć swoje umiejętności radzenia sobie z emocjami, w tym z lękami i stresem, poprawę zdolności do tworzenia więzi, współpracy i komunikowania się z otoczeniem. Jest to forma pracy psychologicznej dążąca do zmiany bardziej całościowej niż w przypadku interwencji kryzysowej czy pomocy psychologicznej. Sytuacja kryzysowa może trudności danej osoby uwypuklić, natomiast występowały one już wcześniej, często od dzieciństwa. Psychoterapia jest metodą leczącą w zaburzeniach nerwicowych i osobowości. Przykładem może być sytuacja, kiedy ktoś od dawna miał trudności w utrzymaniu bliskich relacji z ludźmi mimo, że tego pragnął lub od dawna przeżywał silne lęki, w jego poczuciu nadmierne do danej sytuacji, a świadomość tego niewiele zmieniała. Być może rozstanie jest bezpośrednim powodem zgłoszenia, ale trudności były od dawna. Podobnie z lękami, ostatni sytuacja kiedy np. uciekliśmy z egzaminu, może nas zmotywować do szukania pomocy, ale podobne unikanie trudnych, chociaż potrzebnych sytuacji występowało wielokrotnie w przeszłości.

Psychoterapia czasem może być używana do poznania siebie i rozwoju. W zasadzie psychoanaliza powstała jako forma poznania siebie, a potem staje się formą pomocy. Psychoterapia jest procesem zajmującym dłuższy czas. W niektórych nurtach terapeutycznych czas pracy określony jest z góry lub tylko przybliżony albo zupełnie nastawiony na otwarty kontakt.

Psychoterapeuta nie doradza i nie ocenia w kategoriach moralnych. Towarzyszy pacjentowi w odkrywaniu tego czego on potrzebuje i jak może to osiągnąć. Pomaga w uzyskaniu samodzielności w osiąganiu celów i braniu odpowiedzialności za swoje wybory. Pacjenci często pojawiają się z oczekiwaniem, że terapeuta zniesie (zlikwiduje) ich objawy. Nie wiążą objawów ze swoim udziałem np. sposobem radzenia sobie z uczuciami, wewnętrznymi ograniczeniami. Psychoterapia pomaga rozpoznawać uczucia i potrzeby oraz zbudować bardziej konstruktywne umiejętności radzenia sobie z nimi. Terapeuta tak kieruje rozmową by pacjent mógł to odkryć i doświadczyć, że np.  mogąc być związanym z kimś może być samodzielny i dbać jednocześnie o siebie, ale jeśli jest taka potrzeba potrafi prosić o pomoc i korzystać z niej.

Jakie schematy mogą kierować życiem osoby?

Wrogość wobec samego siebie.

Osoba surowo ocenia swoje postępowanie. Neguje samą siebie, swoje pragnienia, poniża siebie. Często obwinia się za negatywne wydarzenia, mimo realnego braku wpływu na nie. Nie daje sobie ona prawa do miłości, szczęścia w życiu. Może ona sobie ciągle przypominać negatywne wydarzenia. Może karać siebie za drobne uchybienia. Myślenie na swój temat pełne jest wrogości do samego siebie. Osoba taka często siebie atakuje i karze.

Pomniejszanie ważności siebie.

Osoba czuje się gorsza od innych. Charakterystyczna jest tu postawa lekceważenia siebie, zawstydzania i braku szacunku wobec samego siebie. Osoba może wspominać sytuacje, w których czuła się pomijana, lekceważona, zawstydzona. Osoba umniejsza własne osiągnięcia, pomniejsza siebie, nie wierzy w siebie, w swoje zdolności. Czuje się bezsilna, wie że zawiedzie. Zaniedbuje ona swoje potrzeby, nie liczy się ze swoimi uczuciami. Często rezygnuje z rzeczy, które mogłyby przynieść jej korzyść.

Kontrolowanie i wywieranie presji na siebie.

Jest to postawa perfekcjonizmu oraz budowanie sobie presji do osiągnięć. Osoba nakazuje sobie doskonałość, musi być wydajna. Jest przekonana o tym, że musi spełniać wygórowane standardy, które narzuca sobie sama. Robi to by uniknąć krytyki od innych lub chce uzyskać akceptację i miłość. Gdy popełni błąd powoduje to w niej ogromny lęk oraz wstyd. Aby uniknąć doświadczania lęku próbuje się ciągle kontrolować i zmuszać do perfekcji. Nie pozwala ona sobie na słabość i rozluźnienie.

Wywyższanie siebie.

Jest to postawa wywyższania siebie i umniejszania innych. Osoba przekonana jest o własnej atrakcyjności. Czuje, że ma szczególne prawa. Korzysta z tłumu jako tła do zabłyśnięcia, wywyższa się. Osoba taka w swojej wizji świata jest w jego centrum. Zatem należy jej się wszystko. Może ona przeceniać własne zdolności. Oczekuje ona od innych podziwu. Nie liczy się z uczuciami innych.

Straszenie i przygnębianie siebie.

Postawa ta potęguje poczucie zagrożenia i wyczerpuje możliwości osoby. Osoba wszystko dostrzega w czarnych barwach i jako zagrożenie. Rozpamiętuje chwile katastrof, śmierci. Jest przekonana, że katastrofa spotka ją i jej bliskich i jest to nieuniknione. Nie można się przed tym uchronić. Osoba uważa, że życie jest kruche, niczego w nim nie można przewidzieć. Nie ma ona nadziei na poprawę, jest bezsilna wobec zdarzeń. W jej postawie jest wiele lęku, smutku i nieufności. Ciągle się zamartwia, jest tym zmęczona, czuje się osamotniona w cierpieniu.

Chaos wobec siebie.

Osoba ma niestabilne poczucie tożsamości, tego kim jest, jaka jest. Osoba ma w sobie sprzeczne wizje tego jaka jest. Ma w sobie sprzeczne oczekiwania wobec siebie, rożne pragnienia. Osoba ta nie ma w sobie poczucia stabilności, brak w niej punktów podparcia. Osoba taka często wybucha złością, rozpaczą, ma tendencję do gwałtownego przeżywania miłości, zazdrości, rozpaczy, poczucia winy i krzywdy. Trudno jej planować i być systematyczną. Może być agresywna w stosunku do siebie i do innych.

Odgrywanie siebie.

Jest to postawa kreowania siebie i ogrywania jak roli. Osoba koncentruje się na tym jak jest odbierana, jak inni na nią reagują. Na tej podstawie osoba buduje swoje poczucie własnej wartości. Zachowuje się tak by wzbudzać pozytywne reakcje otoczenia. Osoba taka będzie uwodzić, manipulować innymi. Bardzo źle reaguje na brak pozytywnych reakcji ze strony otoczenia. Może reagować burzliwie, emocje mogą być zmienne, jednak bardzo płytkie. Osoba nie ma stałych przekonań na swój temat, jest ona zależna od innych.

Powyższe schematy są pewnym zbiorem tego jak można traktować siebie i otoczenie. Wzorce te mogą się mieszać. Na pewno nie służą one człowiekowi, utrudniają mu dobre życie.

 

 

Kiedy następuje odrodzenie?

Gdy podejmiesz pracę nad zmianą tego, co Ci nie służy. Odkryjesz, że można być dla siebie dobrym, kochającym, akceptującym. To przynosi ogromna ulgę i ukojenie. Zrzucasz kajdany przekazów rodzinnych, powinności, nabierasz głęboko powietrza i zaczynasz żyć po swojemu, swoim życiem. Dając sobie szacunek i godność i prawo do bycia, do mówienia, do wyrażania swojej opinii, do dobrego życia. To tak jakby w Tobie rozkwitała roślina, która początkowo jest maleńka i bardzo wątła. Z czasem jak będziesz pracować, odkrywać czego chcesz, czego potrzebujesz i uczyć się tego wyrażać, będzie ona rosła, będzie stawała się silnym drzewem. Z mocnym systemem korzeni dającym Ci poczucie tożsamości, prawa do bycia tu po swojemu, silny pień dający poczucie bezpieczeństwa i stabilności w zmiennym i niepewnym świecie oraz piękną koronę będącą rozwojem twoich potencjałów, zdolności, będącą twoimi relacjami ze światem, z innymi. Moment pojawienia się zmian, w metaforze tej małej roślinki w drzewo, jest dla mnie odrodzeniem, pełnym nadziei na to co przyniesie życie. Czymś najbardziej wzruszającym w procesie pracy terapeutycznej.

 

 

 


(c)2024, Wszelkie Prawa Zastrzeżone
Ta strona może korzystać z Cookies.
Ta strona może wykorzystywać pliki Cookies, dzięki którym może działać lepiej. W każdej chwili możesz wyłączyć ten mechanizm w ustawieniach swojej przeglądarki. Korzystając z naszego serwisu, zgadzasz się na użycie plików Cookies.

OK, rozumiem lub Więcej Informacji
Informacja o Cookies
Ta strona może wykorzystywać pliki Cookies, dzięki którym może działać lepiej. W każdej chwili możesz wyłączyć ten mechanizm w ustawieniach swojej przeglądarki. Korzystając z naszego serwisu, zgadzasz się na użycie plików Cookies.
OK, rozumiem